Niedawno przeczytałam w „Zwierciadle” artykuł, który był rozprawą na temat tego, czego pragną kobiety. Po lekturze okraszonej różnymi emocjami – oburzeniem, złością, a później nawet poczuciem zagubienia i skołowania – doszłam do wniosku, że jako feministka, ale taka pragnąca kochać i być kochaną, muszę poruszyć ten temat tutaj, między nami kobietami. Zasiadłam więc dzisiejszej nocy z laptopem na kolanach i lampką wina dla kurażu, gotowa do obrony własnej osobistej seksualności.
W skrócie napiszę, że chodziło o to, że czymkolwiek kobiety nie kierowałyby się w sferze seksu, to i tak sprowadza się to do faktu, iż jedynym ich pragnieniem jest zaspokoić mężczyznę, jakby jego satysfakcja była gwarantem satysfakcji kobiety. Ależ się wkurzyłam, bo przecież to nieprawda. [Czytaj dalej…]
Dojrzewanie kobiet to bardzo skomplikowany, wielopłaszczyznowy proces rozwojowy. Proces wielu przemian, wahań, dostosowania. Proces zmian w tkankach i układach odpowiedzialnych za wyprodukowanie komórek płciowych, zapłodnienie oraz donoszenie ciąży. Ogólnie o dojrzewaniu mówi się, gdy chodzi o czas konwersji ciała dziecka w ciało dorosłego. Pokwitanie jest określeniem dla fazy, w której organizmy stają się zdolne do reprodukcji. Dojrzewanie natomiast odnosi się do zagadnień o wiele szerszych. Obejmuje bowiem zarówno zagadnienia pokwitania, jak i zmiany psychiczne, psychoemocjonalne, poznawcze oraz psychoseksualne. Nie można mówić całościowo o procesie dojrzewania, gdyż jest on swoisty w zależności od płci. Dziewczynki dojrzewają szybciej, a przy tym dłużej. Przyjęto, że fizjologiczny czas, w którym dojrzewanie płciowe dziewcząt jest normą, przypada między 8 a 16 rokiem życia, u chłopców ma miejsce między 9 a 17. 
Być kobietą – rzecz niełatwa. A już bycie kobietą w pełni wyrażającą swoje potrzeby w sferze seksu – bo o seksie będzie mowa, a dokładniej o seksualności kobiet – nieomal niemożliwa. Niestety nie ma wątpliwości, że kobiety są, a raczej muszą być w tym temacie bardziej ograniczone niż mężczyźni i prawda jest taka, że to kobieta kobiecie zgotowała taki los. Właściwie nie wiadomo, kiedy to się zaczęło, ale ktoś kiedyś postanowił, że kobieta będzie zawsze piękna, łagodna, czysta i przede wszystkim porządna. O tak, bycie porządną było kobietom powoli wpajane już właściwie od momentu narodzin, prababki babkom, babki matkom, matki córkom. Całe pokolenia kobiet pracowały na to, aby być porządnymi, szanującymi się matkami, żonami i chciałoby się rzec – kochankami, ale bycie świadomą swojej seksualności kochanką, nie jest akceptowane w naszej kulturze, chociaż głośno się mówi o coraz większym wyzwoleniu kobiet. Potrzeba konkretnej rewolucji, aby w końcu kobiety wyszły z cienia i z satysfakcją potargały tę swoją przymusem poukładaną ‘porządność’. 